04. Spontaniczna randka? Nie, to tylko kolacja dwójki znajomych.

Nigdy nie powiedziałabym, że Dylan jest tak niesamowicie otwartym człowiekiem. Znaczy doskonale wiedziałam od Julii, że jej brat zalicza się do tych osób, które skupiają wokół siebie mnóstwo uwagi. Był mega pozytywnym człowiekiem, którego zawsze wszędzie pełno, nawet jeśli spał.
Przysięgam, że kiedy położyliśmy się wszyscy do łóżek, nie mogłam i nawet nie byłam w stanie przestać myśleć o nim, bo skutecznie zaprzątnął moje myśli. Jednak mimo tego wstałam pierwsza i po ogarnięciu się zdążyłam iść do pobliskiej piekarni po świeże, jeszcze letnie pieczywo, by przygotować dla naszej trójki śniadanie wraz z gorącą, świeżo-mieloną kawą, której zapach rozniósł się po całym mieszkaniu. Nie zapomnę tego momentu, kiedy zwabiony zapachem pojawił się w kuchni w samych bokserkach, nie przejmując się zupełnie niczym, z porannym wzwodem, a ja z wrażenia prawie wypuściłam nóż z ręki, gapiąc się na niego jak typowo niewychowane dziecko. Ten człowiek budził we mnie wyjątkowo sprzecznie emocje. Z jednej strony się krępowałam, z drugiej byłam zbyt otwarta. To jak masło maślane. Zero sensu i logiki. Najgorsze w tym wszystkim było to, że po prostu nie mogłam przestać myśleć o nim, nawet w pracy. To jakby ktoś zrobił mi dziurę w mózgu i włączył slajdy z nim na nieustanne powtarzanie. Strasznie wkurzałam tym Julię.
Myślałam, że to po prostu z wrażenia, że mój największy crush był u mnie i przejdzie mi po dwóch, trzech dniach, ale to się tylko nasilało z każdą kolejną dobą. Nie zwróciłam uwagi na to, że minął również czternasty luty. Nie przejmowałam się niczym przez okrągłe dwa tygodnie. Była już końcówka lutego, a ja nagle cudownym sposobem poczułam, że kompletnie nic mnie nie interesowało. Byłam tak zaabsorbowana osobą Dylana i tym, jakie wrażenie na mnie wywarł. Wciąż gdzieś się pojawiał, a kiedy Julia w trakcie pracy czasem z nim rozmawiała, ciągle przychodziła ze zgaszoną i niezadowoloną miną, mówiąc, że jej brat przesyła mi uściski. Jednak sam od tamtej pory się nie odezwał do mnie. Zresztą nie miał nawet mojego numeru telefonu, bo ja sama mu go nie dawałam, a Julia byłaby chyba ostatnią osobą, która chciałaby mu pomóc w tej kwestii. To nie było tak, że myślałam o nim nałogowo. Ale przez to, że gdzieś ciągle się pojawiał przywiązywałam mniejszą wagę do rzeczy, które przedtem nie do końca mnie zadawalały, a często wręcz smuciły.

Aż przyszedł dwudziesty czwarty lutego. Wyszłam na zaplecze napić się czegoś „w locie”. Dzisiaj Julii nie było, bo zamieniła się z Alex, która jutro potrzebowała wolnego z powodu egzaminu na uczelni, a Frank niestety „zapomniał” uwzględnić tego w grafiku. Generalnie czułam się tak, jakbym była tam sama, bo przecież mój szef nie robił nic, oprócz prucia się, a Alex nie należała do najlepszych pracowników. Była tylko dziewczyną, która sobie dorabiała do kieszonkowego, które dawali jej rodzice. Miała osiemnaście lat i była cholernie dziana, dlatego nie rozumiałam, co robi w takim miejscu jak nasza urocza restauracyjka. Znowu dostałam klucze i tym razem Frank poinformował mnie znacznie wcześniej, że mam zamknąć knajpę.

- Audrey, pan pyta o ciebie – usłyszałam, odwracając się w stronę szefa. Uniosłam brew do góry. Czy zawsze, kiedy nie miałam ochoty, siły albo humoru ktoś musiał prosić akurat o mnie?

- Zaraz przyjdę, chcę się tylko napić – mruknęłam, po czym przechyliłam szklankę z sokiem i dopiłam go do końca, wycierając wierzchem dłoni usta. Wzięłam swój notesik i długopis odwracając się do drzwi i ciężko westchnęłam.

- Uśmiechnij się, bo odstraszysz klientów – powiedział, a ja wywróciłam oczami i przykleiłam na usta uśmiech numer pięć, zarezerwowany właśnie na takie okazje, co by udawać fajną. Ruszyłam prawie dziarskim krokiem przed siebie i już po chwili stałam na sali. – Pan w czarnej, skórzanej kurtce – skwitował Frank, a ja w końcu dostrzegłam mężczyznę, który siedział obecnie do mnie tyłem. Skądś go znałam. Ruszyłam w jego kierunku wciąż z tym samym uśmiechem, aż znalazłam się obok.

- Witamy w Sidewalk Cafe, w czym mogę panu pomóc? – spytałam najmilszym głosem, na jaki było mnie stać, czując na sobie wzrok szefa. Przecież musiał się gapić, skoro klient poprosił, żebym to ja przyjęła od niego zamówienie.

- Myślisz, że Steak Tacos na razie załatwi uczucie głodu? – spytał, a ja prawie zamarłam, kiedy odwrócił się w moją stronę z tym swoim uśmiechem i błyskiem w oczach. O matko, jak mi zmiękły kolana! Musiałam wyglądać jak idiotka gapiąc się na niego – nie żeby to nowość jakaś była. – Twój szef powiedział, że Julii nie ma w pracy, a jak spytałem o ciebie od razu poszedł cię zawołać. Mam wolny wieczór i pomyślałem, że zabiorę Jules po pracy na jakieś żarcie, ale jej nie ma. A skoro już tu przyszedłem, to przynajmniej nie zmarnuję wieczoru i posiedzę z tobą. Zamykasz dzisiaj? – spytał prosto z mostu, a ja jedynie skinęłam głową, starając się jak najszybciej wszystko przeanalizować. Dylan nie wiedział, że Julia się zamieniła? Przecież oni rozmawiali średnio raz, czasami dwa razy na dzień. Ale to chyba nie był odpowiedni moment na dłuższe zastanawianie się. Mój szef wciąż mnie obserwował.

- Frank się cały czas gapi, zaraz będzie zawijał, więc zostanę sama z Alex – powiedziałam uśmiechając się lekko. – Steak Taco załatwi głód tylko na chwilę, ale nie spodziewałabym się ekscesów – dodałam po chwili.

- Nie szkodzi. Zamówię to i jakąś cole czy cokolwiek, co mi wybierzesz, obojętne – odpowiedział puszczając mi oczko. I przysięgam, że poczułam jak moje policzki pokrywają się czerwienią. Matko kochana, dlaczego on na mnie tak działał?

- Zaraz przyniosę zamówienie – powiedziałam, nawet nie zapisując, co też Dyl chciał. Po prostu się odwróciłam i odeszłam prędko w stronę kuchni, by podać kucharzowi zamówienie, które ostatecznie musiałam napisać. Zaraz po tym sięgnęłam szklankę do coli i wrzuciłam trzy kostki lodu do niej, a następnie sięgnęłam z lodówki gingera i nalałam go do szkła, które po chwili mu dostarczyłam. Doskonale pamiętałam, że to jest właśnie ulubiony napój bruneta. Co najśmieszniejsze, mój również.

- Muszę przyznać, że pasują ci te legginsy – wyrzucił z siebie, a ja tylko jeszcze bardziej poczerwieniałam. Okej, nie przewidziałam, że kiedy odejdę od jego stolika, to będzie się na mnie gapił. Chociaż był facetem i to było prawie jak odruch bezwarunkowy. Ta restauracja była tak samo moim terytorium, jak i moje mieszkanie, a mimo tego, Dylan mnie gasił ot tak, jak za pstryknięciem palcami.

- Zastanawiam się czy w tym wypadku powinnam przyjąć komplement czy oburzyć się i stwierdzić, że takie słowa są nie na miejscu, zważywszy na fakt, iż jesteś bratem mojej przyjaciółki i podobno masz dziewczynę – powiedziałam przechylając lekko głowę.

- Śledzisz informacje o mnie? – spytał. Aż zrobiło mi się gorąco, a ten cały czas patrzył na mnie. Bałam się, że odpowiedź już odnalazł na mojej twarzy.

- Nie, twoja siostra mi o tym powiedziała – stwierdziłam z ulgą, kiedy udało mi się wybrnąć albo faktycznie nie poznał po mnie prawdy, albo był na tyle uprzejmy, by tego nie skomentować. – A teraz przepraszam, chociaż z chęcią bym przerwała pracę i z tobą pogawędziła, jednak nie mogę. Mój szef wciąż się na mnie gapi i pilnuje czy pracuję, jak należy – powiedziałam znacznie ściszonym głosem, a Dylan odwrócił się przez ramię lustrując mojego szefa, który nagle zaczął udawać, że jest czymś niesamowicie zajęty. Frank przyłapany na gorącym uczynku. Tego jeszcze tutaj nie było.

- Spoko, za ile wychodzi? – spytał, znów patrząc na mnie, chociaż czułam, jak jego wzrok prześlizgnął się po moim ciele.

- Zaraz powinien, bo żonka już mu obiadek gotuje – uśmiechnęłam się do niego lekko.

- Okej, to pogadamy jak wyjdzie – rzucił puszczając do mnie oczko. Nie Dylan. Tak nie rób, bo to się wcale dobrze nie skończy. Skinęłam głową i odwróciłam się. Zdążyłam podejść do zaplecza, kiedy zostałam poinformowana o tym, ze zamówienie bruneta było gotowe. Bez słowa zabrałam talerz i zaniosłam go Dylanowi, życząc mu smacznego.

Naprawdę starałam się skupić na pracy i nie patrzeć na niego. Ale to było znacznie cięższe niż przypuszczałam. Zerkałam na zegarek, co chwilę czekając aż Frank wyjdzie i kiedy zabrał swoje manatki, odetchnęłam niemalże z ulgą. Ale nie zamierzałam rozmawiać jeszcze z Dylanem, póki nie upewnię się, że Frank odjedzie i nie postanowi wrócić. Wzięłam natomiast ściereczkę i zaczęłam sprzątać powoli z wolnych stolików z cichą nadzieją, że nikt do zamknięcia nie wejdzie. Ostatecznie skończyło się na tym, że i tak rozmawiałam z Dylanem, który postanowił zostać i mi pomóc w porządkach po zamknięciu.
Równo o 11 PM zawołałam do siebie Alex.

- Chcesz dzisiaj wyjść wcześniej? – spytałam patrząc na dziewczynę. Nie rozumiałam, dlaczego Frank bardziej mi ufa niż reszcie zespołu, gdzie miał paru starych pracowników. To ja zawsze miałam zamykać. Co lepsze, Julii, chociaż była ode mnie starsza i miała chyba więcej wspólnego z tym zawodem niż ja, aż tak bardzo nie ufał. I to w sumie wydawało mi się podejrzane, ale nie komentowałam tego głośno, co by nie narobić sobie problemów.

- Ale trzeba posprzątać przecież – mruknęła rozglądając się po sali, gdzie na swoim miejscu siedział Dylan. – I jest jeszcze klient.

- Nie przejmuj się tym, ogarnę restaurację. Wszyscy już wychodzą, nim zajmę się sama – powiedziałam uśmiechając się ciepło do dziewczyny.

- A Frank się nie wkurwi?

- A widzisz tu go? Ja dzisiaj zamykam, bo jego nie ma, więc spokojnie możesz wyjść teraz. Ja sobie poradzę i tak nie mam nic lepszego do roboty – odpowiedziałam jej, zerkając przez ramię na Dylana.

- Dziękuję ci. Jesteś niesamowita. Obie jesteście. I ty i Julia. Gdyby nie ona, musiałabym pisać z miejsca poprawkę.

- Ona też studiowała, więc wie, co to znaczy. A teraz idź już i wyśpij się przed jutrzejszym egzaminem, żebyś nie musiała się martwić czy będziesz mieć z tego poprawkę czy nie.

- Dzięki wielkie, Audrey. Wynagrodzę ci to – powiedziała, a ja jedynie wzruszyłam ramionami, mówiąc, że nie musi. Bo przecież nie musiała. Ja po prostu bardzo kulturalnie chciałam się jej pozbyć. Alex jakimś cudem nie załapała, kim był Dylan, ale to dobrze, bo w przeciwnym razie pewnie chciałaby tu zostać i skompromitowałabym się przy niej. Naprawdę tego nie chciałam. Wolałam wypadać dobrze przy nim, tym bardziej, że już popełniłam tyle gaf w obecności jego osoby, że to mała głowa.

Zabawne było patrzenie, jak Dylan pomaga mi z myciem podłogi. Śmiałam się jak głupia, kiedy nieporadnie próbował doszorować jedno miejsce, przez co o mało nie wylał całej wody na podłogę, aż zlitowałam się i zostawiłam stoliki, żeby pomóc mu z ogarnięciem tego.

- Zajmij się stolikami, ja dokończę podłogę – powiedziałam ze śmiechem. Policzki aż bolały mnie od nadmiernego wysiłku. Ale jednocześnie bawiłam się całkiem nieźle.

- Ale ja mogę skończyć myć tą podłogę – oburzył się, a ja spojrzałam na niego pobłażliwie.

- Serio? Przed chwilą prawie wylałeś wodę, a ja chciałabym stąd wyjść przed ranem – powiedziałam i uśmiechnęłam się niewinnie. Ten tylko spojrzał na mnie zgaszonym spojrzeniem, a ja miałam ochotę się z tego powodu po prostu roześmiać, znowu.
Jednak byłam grzeczna i tego nie zrobiłam, po prostu zabierając się za zmywanie podłogi. Sprzątanie udało nam się o wiele szybciej, niż gdyby on miałby myć tą podłogę do rana.

- Skończone – powiedziałam z szerokim uśmiechem odwracając się w jego stronę i tym razem to ja go zlustrowałam od góry do dołu, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że on dobrze obserwuje to, co ja robię. Chociaż przez moment to ja się czułam pewniej.

- Brawo. To teraz dasz się zaprosić na kolację? Zdycham z głodu – powiedział wbijając we mnie spojrzenie. Czułam się dziwnie, kiedy to on patrzył z taką uporczywością na mnie i nie do końca wiedziałam, co mam w takim momencie ze sobą zrobić. Źle na mnie to działało, dlatego opuściłam wzrok na podłogę.

- Idę jutro do pracy – stwierdziłam zerkając na niego. I co ja do cholery sobie w tym momencie myślałam? Uniosłam niepewnie wzrok do góry i tylko cicho westchnęłam. Moja własna głupota mnie zabijała. Facet, na którego ewidentnie lecę (co jest dziwne, bo przecież nie tak dawno temu byłam bliska wielkiemu rozpaczaniu z powodu Michaela. Jak to się mówi? Kobieta zmienną jest, tak?)

- No wiesz co… Audrey, nie daj się prosić. I tak przecież nie masz nic do roboty. Poza tym, chyba nie pozwolisz mi jeść samemu, co? – Po pierwsze, wcale… A nie, przepraszam. Mówiłam, że nie mam nic do roboty. Ciekawe czy się sypnęłam i on doskonale wie, że jednak nie idę jutro do pracy, bo litościwy Frank dał mi po prostu wolne.

- Właściwie to i tak sama umieram z głodu. Nie jadłam nic od lunchu – stwierdziłam i jak na zawołanie zaburczało mi w brzuchu.

- I teraz mi to mówisz? Mogłem uruchomić szybsze obroty przy sprzątaniu – skwitował podniesionym głosem, jakby działa się jakaś wielka krzywda. Pokręciłam lekko głową i się cicho zaśmiałam.

- Muszę się przebrać. Daj mi chwilę – powiedziałam biorąc wiadro z wodą.

- Nie. Ja to wezmę, powiedz gdzie mam wylać, a ty się w tym czasie przebierzesz – uśmiechnął się, podchodząc zdecydowanie zbyt blisko mnie. Teraz musiałam zadrzeć głowę do góry by spojrzeć na niego. Moje policzki pokryły się czerwienią, kiedy przez przypadek dotknął mojej ręki. Opuściłam głowę w dół i spojrzałam na wiadro, które on już mocno trzymał, więc puściłam je po prostu.

- Chodź za mną – dodałam cicho od razu kierując się na zaplecze, nie dbając o to, czy gapi się na mój tyłek w tym momencie czy nie. – Idź prosto, do toalety i tam się tego pozbądź – powiedziałam uśmiechając się lekko, chociaż zapewne tego nie widział. Ja skręciłam do małego pokoiku, w którym znajdowały się nasze szafki z rzeczami. Nie włączałam nawet światła, bo wystarczająco mocno było to pomieszczenie oświetlone przez światło na korytarzu. Wyciągnęłam swoje rzeczy, przebierając się najpierw z legginsów na mocno obcisłe rurki, a następnie ściągnęłam koszulkę, nieświadoma, że Dylan zdążył już się ogarnąć ze wszystkim i niefortunnie zatrzymał się w miejscu, gdzie się rozstaliśmy i doskonale wszystko widział. Założyłam na siebie biały, delikatnie koronkowy top, który idealnie komponował się z czarnym stanikiem z koronki. Który całkowicie prześwitywał. Lubiłam tak delikatną bieliznę, bo właściwie to było tak, jakbym jej nie nosiła i czułam się z tym wyjątkowo komfortowo.

- Gotowa? – spytał, kiedy bluzka zsunęła się po moim brzuchu i zatrzymała na biodrach. Aż podskoczyłam przestraszona, robiąc się bordowa jak burak.

- Długo tu stoisz? – spojrzałam na niego, biorąc do ręki swoją torbę, tuż po tym jak wcisnęłam swój roboczy strój do szafki.

- Dopiero przyszedłem. Akurat jak już zdążyłaś się ubrać – skłamał, a ja poczułam jak robi mi się gorąco. Jeszcze bardziej niż było. – Gotowa? – ponowił pytanie.

- Tak – powiedziałam cicho i sprawdziłam czy mam klucze do restauracji, po czym wyszłam z pokoju i zamknęłam go za sobą, nawet nie zwracając uwagi na to, czy Dylan będzie się patrzył czy nie. W międzyczasie wkładałam na siebie swoją skórzaną kurtkę. Czułam się dziwnie z faktem, że mógł za wiele widzieć. Musiałam bardziej przemyślać swoje stroje do pracy.
Wyszliśmy na zewnątrz, a ja jedynie skrzywiłam się na podmuch zimnego wiatru. Nienawidziłam takiej pogody. Oczywiście, była lepsza niż na przykład w Nowym Jorku, ale mimo wszystko wolałam, kiedy było naprawdę ciepło.
Przekręciłam w końcu zamek i odwróciłam się przodem do Dylana. Mogłam na niego spojrzeć, bo światło średnio docierało pod zadaszenie. Miał niesamowicie ciemne oczy, które przedtem wydawały mi się znacznie jaśniejsze albo to światło tak działało. Przypatrywał mi się, a chwilę później zmuszona byłam się ocknąć, nie rozumiejąc do końca, co się dzieje, kiedy poczułam jak moja kurtka ciaśniej mnie opina. Spojrzałam w dół i spostrzegłam jego dłoń, która wędrowała w górę wraz z zamkiem. Jakoś szczególnie nie zabłysnęłam inteligencją, skoro zapomniałam się zapiąć. Poczułam się w tym momencie jak dziecko.

- Nie chcę mieć na sumieniu Twojego przeziębienia – powiedział śmiejąc się cicho pod nosem. Wywróciłam oczami, uśmiechając się lekko do niego, po czym schowałam klucze do torebki.

- Nie będziesz miał. To gdzie chcesz iść? – spytałam, a po chwili poczułam jego rękę na swoim pasie, którą popchnął mnie delikatnie do przodu i nawet nie próbował jej zabrać, przez co czułam się nieco skrępowana.

- Co powiesz na pizzę? Mam cholerną ochotę na coś niezdrowego. Albo nie. Lubisz krewetki? – spytał, a ja uniosłam tylko do góry brew. Nie byłam jakąś szczególnie wielką fanką tych wodnych robali.

- Zjem, ale nie jestem fanką…

- Okej, mają też inne rzeczy. Nieważne, po prostu mi zaufaj – rzucił z uśmiechem i zabrał rękę z moich pleców, na co odetchnęłam cicho z ulgą, bo czułam się przez to sparaliżowana. Zerknęłam na niego kątem oka, jak wsuwał dłonie w kieszenie spodni i szedł po prostu ramię w ramię ze mną. Nie miałam, co zrobić z rękoma, więc sama wsunęłam je w kieszenie spodni, po czym przygryzłam wargę, nie rozumiejąc, o co chodzi. Lubiłam go, czułam się w jego towarzystwie dobrze, do momentu, kiedy nie był zbyt blisko mnie, a ja nie zaczynałam się czuć kompletnie sparaliżowana przez jego osobę. Był przystojny, pociągający, zabawny. Sprawiał wrażenie człowieka kompletnie beztroskiego. W dodatku był wyjątkowo pozytywną osobą. I w ciągu dalszym był bratem mojej przyjaciółki, co było dość niewygodne. No i miał dziewczynę, więc tym bardziej powinnam była się trzymać z daleka, ale jednocześnie on sam w sobie tak cholernie przyciągał, że nie potrafiłam się przeciwstawić i oprzeć.

- Coś nie tak, Audrey? Wyglądasz na spiętą – powiedział, a ja spojrzałam na niego niezadowolona, że mnie rozgryzł. Czy ja byłam tak prosta do odczytania, czy to mi się tylko wydawało?

- Po prostu to dziwne, że idę zjeść coś z bratem mojej przyjaciółki – powiedziałam wzruszając ramionami. Trochę się mijało to z prawdą, ale nie zamierzałam się do tego głośno przyznawać.

- Przyjaciele i przyjaciółki Jules są moimi przyjaciółmi, więc spokojnie. Ona cię za to nie zje, nie pobije, ani nie zabije. Mogła być w pracy, to poszedłbym z nią. Nie było jej, więc nie zamierzałem marnować czasu na samotne jedzenie czegoś, skoro mogę mieć śliczną towarzyszkę – wytłumaczył uśmiechając się szczerze, a ja cicho westchnęłam i miałam nadzieję, że tego nie usłyszał. Wystarczająco głupio się czułam.

- To po prostu dziwne i tyle – powiedziałam opuszczając głowę w dół. Szliśmy po drewnianych płytach, które prowadziły nas do wybranej przez niego knajpy, na wybrzeżu.

Byłam ciekawa, jakie miejsce dla nas wybrał na tą nietypowo późną kolację. Mogłam się spodziewać, że będą mieć na pewno krewetki i zapewne on je wybierze.

Wcale się nie pomyliłam. Ja tego, co prawda w menu nie widziałam, ale na jego talerzu było kilka rodzai krewetek w różnych sosach i innych przyprawach. Na moim talerzu spoczywał stek z warzywami. Widziałam jego głupi uśmiech, kiedy zajadał się swoimi krewetkami, a ja ledwo przełykałam wołowinę.

- Nie mogę na to patrzeć – stwierdził. – Masz, spróbuj – dodał odkrawając kawałek krewetki i wysunął widelec z nią w moją stronę. Spojrzałam na niego pytająco.

- Ty chyba nie myślisz, że wepchniesz we mnie krewetkę, kiedy mam na swoim talerzu stek – stwierdziłam, a on tylko rozciągnął usta w szerszym uśmiechu.

- Właśnie tak myślę, bo wiem, że masz ochotę tego spróbować, ale nie masz odwagi powiedzieć. Masz to wypisane na twarzy. Poza tym, jakbyś nie chciała tego, to byś co chwilę nie zerkała na mój talerz. – Czy mi się wydawało, czy on puścił do mnie oczko właśnie? Zagryzłam wargę i odłożyłam widelec na talerz.

- Jesteś zbyt pewny siebie – stwierdziłam, a zaraz po tym nachyliłam się bardziej do przodu, ściągając ustami kawałek krewetki z wiórkami kokosowymi. Smakowała dziwnie.

- Nie, po prostu widzę, czego chcesz – rzucił rozbawiony. – Chcesz spróbować innej? – spytał spoglądając na swój talerz. Nawet nie zdążyłam mu odpowiedzieć, kiedy kolejny mały kawałek krewetki wylądował w moich ustach. Tym razem grillowanej, która była znacznie lepsza.

- Ta jest smaczniejsza od tej kokosowej – stwierdziłam tuż po tym jak ją przełknęłam.

- Ta będzie jeszcze lepsza, uwierz mi – odpowiedział. Kolejna krewetka była na ostro.

- Zdecydowanie grillowana prowadzi – uśmiechnęłam się do niego, sięgając po swój ginger ale. Najchętniej wzięłabym coś mocniejszego, ale musiałam jeszcze dotrzeć do domu. A nagle zapragnęłam spędzić z nim całą noc.

- Twoja kolej. Chcę spróbować Twojego steku – stwierdził otwierając usta i wydał z siebie dźwięk, jak przy badaniu gardła, a ja wywróciłam oczami, chwytając za sztućce, a po chwili wsunęłam w jego usta widelec z kawałkiem steku. – Dobry – mruknął tak, jakby właśnie rozkoszował się kawałkiem mięsa, a ja się tylko zaśmiałam.
- Widzisz, tajemnica tkwi w tym, że potrafię stawiać na dobre wybory – stwierdziłam uradowana, że w końcu to mnie coś wyszło.

- Jesteś zbyt pewna siebie – zauważył, po czym oboje wybuchliśmy śmiechem, trochę niepotrzebnie zwracając na siebie uwagę. Ale nie przejmowaliśmy się tym, śmiejąc się dalej.  Bo kto nam zabroni? Nikt nie miał takiego prawa. Mogli się jedynie patrzeć i zazdrościć, że potrafiliśmy znaleźć wspólny język, nawet jeśli zaczynało się niewinnie od głupiego jedzenia.
Cieszyłam się, że w końcu udało mi się przy nim wyluzować i zachowywać w bardziej cywilizowany sposób.
Kiedy uciekłam na chwilę do łazienki, zauważyłam w lustrze jak bardzo błyszczą mi oczy, a zmęczenie pracą odeszło jak za dotknięciem magicznej różdżki. Czułam się przy nim lepiej niż przy kimkolwiek. Miałam nadzieję tylko, że nie wyczyta ze mnie tego, tak jak reszty rzeczy. Chociaż nadzieja matką głupich, jak to się mówi. A przecież nic szczególnego się nie wydarzyło, żebym zaczęła promienieć. Po prostu dobrze się bawiłam, pierwszy raz od dawna. Może nie w takim towarzystwie, w jakim powinnam, ale dopóki Julia się nie przyczepiła, miałam to gdzieś.
Wróciłam do stolika i zajęłam swoje miejsce. Spędziliśmy tu trzy godziny, a jakoś oboje wcale nie mieliśmy dość.

- W sobotę Max robi imprezę. Chciałabyś iść na nią ze mną? – spytał zaraz po tym jak usiadłam, a on odłożył telefon na bok.

- A Julia? Mówiła, że idzie na jakąś imprezę w weekend.

- I nie zabiera cię z sobą? Tym bardziej chcę żebyś poszła ze mną. Skoro już teraz przyjaźnię się z tobą, musisz iść. Musisz poznać Maxa. To niesamowite, że Julia nawet o tym nie pomyślała – stwierdził zamyślając się. Naprawdę nie powinnam była się zgadzać. Na bank ją tam spotkam, a potem ona mnie za to zabije. Nie była zadowolona, że w ogóle jej brat o mnie wspomina, więc czemu miałaby się cieszyć z faktu, że miałabym iść na imprezę z jej własnym bratem? 

~*~

Przepraszam za tak długą przerwę w rozdziałach. Jestem po drugiej stronie oceanu, w USA i staram się póki co ogarnąć jak tu żyć, gdzie można iść i tak dalej i tak dalej. Obiecuję odpisać na wszystkie komentarze. I witam serdecznie każdego nowego czytelnika. 

Będzie mi niezmiernie miło jeśli zostawicie mi po sobie ślad w tym poście, że jesteście i czytacie. Nic nie motywuje tak autora jak komentarze czytelników, jakieś ślady po osobach, które tu zaglądają (nie tylko w postaci statystyk). I cieszę się, że podoba wam się ta historia, naprawdę.
Zapomniałam. Jeśli ktoś chce być informowany osobiście o nowych rozdziałach, proszę mi zostawić w komentarzu kontakt do siebie. Maila, numer gg, facebooka, cokolwiek. Ułatwi to wszystkim o wiele bardziej życie. :)

PS dziękuję za wiele nominacji do bloga miesiąca!

Destusia, Jeśli nie zapomnę będę informować na fb. Ostatnio krucho u mnie z pamięcią, ale bardzo doceniam fakt, że wciąż tu jesteś, czytasz i komentujesz. Dziękuję.
Paula, byś się wysiliła, co? :D
Oli, Twoje komentarze zawsze przyprawiają mnie o szeroki uśmiech na twarzy. To miłe widzieć, że komuś podoba się moja praca i docenia ją. Cieszę się, że mam takiego czytelnika jakim jesteś ty.
Klaudia, Może nie zaskoczyłam prędkością pisania, ale naprawdę się starałam. Mam za dużo problemów do ogarnięcia. I już wiesz co nieco na temat tej historii i tego jak to będzie wyglądać. No, przynajmniej zarys, więc możesz co nieco czuć w majtach. :D
Liza, Taka rola starszej siostry, która prócz brata, traktuje swoją przyjaciółkę jak młodszą siostrę. I uwierz mi, Audrey też się czuje tym faktem podirytowana. Ale nie potrafi się jej przeciwstawić. Julia jest dla niej zbyt ważna...